'Wilde'paarden bij Maaseik

Een van de leden van Digipelt, Kris, had het idee om foto’s te gaan maken van de wilde (Konik) paarden bij Maaseik, beetje kort dag voor een doodle dus een oproepje op Facebook en Irene en ik melden ons als geïnteresseerden.

Dus 18:00 vertrokken we richting Maaseik met onze telelenzen zo goed als in de aanslag. Aangezien de paarden een behoorlijk stuk tot hun beschikking hebben is het maar net de vraag of we ze zullen treffen, maar we hadden geluk. De hele kudde stand onder aan de rivierdijk vlak bij de parking aan de brug. Vanaf de parking al meteen wat foto’s maken en dan het dijk pad op om te kijken of we dichterbij konden komen.

Daar blijkt dat de term ‘wilde’ toch niet zo heel erg van toepassing is, we kunnen namelijk heel dichtbij komen en als de kudde dan besluit de dijk over te steken staan we er ineens middenin. 150mm is dan veel te veel zoom. Irene wordt belaagd door een veulen wat eerst aan haar zonnekap probeert te knabbelen, vervolgens aan haar schouder en tenslotte wordt ze volledig gefouilleerd. Deze ‘wilde’ paarden weten blijkbaar prima waar mensen koekjes kunnen verstoppen. Maar jammer voor ze, wij hebben geen koekjes, enkel camera’s.

Nadat ik hard om Irene heb staan lachen ben ik aan de beurt en besluit dan toch maar tussen de paarden uit te lopen. Kris en Irene waren al doorgelopen.

De kudde daalt af naar de oever van de rivier waar enkele paarden een bad nemen en zich daarbij niks aantrekken van de visser bij de brug. Er wordt her en der wat geruzied, in billen en benen gebeten, maar lastig om vast te leggen als je er al vrij zicht op hebt. De kudde verplaatst zich langzaam naar de brug waar ze lijken te blijven staan, maar ik meende toch dat er meer paarden waren dus ik besluit eens aan de andere kant van de brug te gaan kijken, en inderdaad, een deel van de kudde is al doorgelopen verder de dijk op.

Als ik probeer een veulen vast te leggen wat bij de moeder staat te drinken verschijnt weer de inmiddels bekende grijze vlek in beeld en ja hoor daar staat weer een veulen aan mijn lens te snuffelen. Vervolgens 2 en nog een volwassen exemplaar wat zich ermee komt bemoeien. Het woordje Nee, en Laat dat eens, is ze totaal onbekend dus om de foto van moeder en kind te kunnen maken heb ik 1 hand nodig die de neuzen buiten beeld houdt. Aan de andere kant van de brug zie ik Irene staan lachen, zal ook wel een leuk gezicht zijn geweest: Stefanie die belaagd wordt door paardenspul. Mooi geweest, het licht begint nu ook minder te worden dus we besluiten terug richting Pelt te gaan. Daar hebben we als afsluiting nog wat gedronken op een terrasje. Kris: goed idee, en perfecte timing! TOP!