Kerstwensen

Herfst going on Winter

Ik probeer al een tijdje mijn foto's van Australië op orde te krijgen, hier en daar wat aanpassen en zo, maar telkens dwaal ik af, even opzoeken hoe een of ander vogeltje heet en voor ik er erg in heb ben ik weer heel wat anders aan het doen zoals een blog post schrijven (!)
En dan kom ik ook nog op het idee om tussendoor wat herfst foto's te gaan maken. Wel niks te vroeg want de temperaturen gaan nu al weer richting winters.
Australië houden jullie nog even van me te goed 

Bloedmaan 27-07-2018

Ik zat er helemaal klaar voor, het moest enkel nog donker worden. Deze maansverduistering gaat de langste van de eeuw zijn dus tijd zat zou je zeggen. Het begint om half 10, maar dan is het in deze omgeving nog te licht om er iets van te zien, tussen 22:22 en 23:15 zou de bloedmaan (= de verduistering op z'n top) te zien moeten zijn dus om 10 uur ga ik maar eens kijken of ik al iets van maan zie. 

Het is bewolkt en ik begin te twijfelen of ik wel de goeie kant uit kijk. Op m'n telefoon heb ik de SkyView app geïnstalleerd dus die start ik maar eens even op om te zien waar de maan uithangt. Ik keek blijkbaar wel in de goeie richting, maar de bewolking verpest het uitzicht.

Terug naar binnen, even later nog eens kijken, nog niks, kort daarna weer, nu zie ik iets tussen de wolken door schijnen wat op een rode maan lijkt, nu toch maar de camera erbij halen. Statief opgesteld, lens op max. en weg is de maan weer. Nu ben ik vastbesloten. Ik verstel het statief zo dat ik er bij kan gaan zitten en houdt elk glimpje rood in het oog. Heel even komt de totale bloedmaan in beeld, maar nog voor ik alles heb kunnen instellen is ie weer verdwenen achter de wolken. Als ie weer tevoorschijn komt is aan de linkerzijde alweer een strook licht aan het verschijnen. Nu lukt het me wel om een plaatje te schieten, maar geen seconde tijd over want de wolken schuiven er weer voor. Het volgende moment is de rode kleur alweer verdwenen, toch blijf ik het spektakel afkijken en hoop dan misschien nog de volle maan te kunnen vastleggen, maar ook dat wordt verpest door de wolken, gelukkig toch wat aardige plaatjes kunnen knippen. Mars die ook zichtbaar had moeten zijn (vlak onder de maan) heb ik helemaal niet gespot.

Foto's best even groot bekijken, ik heb er m'n best op gedaan.

Willems Wondere Weiland 2018

'Het is 7 juli 2018, na een lange slopende reis hebben de Vikingen hun Walhalla bereikt: Willems Woeste Weiland!'

7 juli was het weer tijd voor het jaarlijkse feestje in Hooglanderveen, Willems Wondere Weiland. Net als andere jaren werd kamp Brabant al opgebouwd op donderdag, maar kwam ik op vrijdagmiddag aanwaaien. Er waren inmiddels al wat foto’s op Facebook verschenen van de zwembadjes bij het kamp en de opbouw van het festival terrein dus ik wist al wel wat te verwachten; ongeveer hetzelfde als andere jaren. M’n bed kon weer in de slaapzaal bijgeschoven, plek over dit jaar zelfs, alleen Stefan, Roland, Hans en ikzelf slapen in de tent, Ad, Peter en Miranda  komen zaterdag en blijven dan bij Leo slapen. Het is wel erg warm met het opzetten van m’n bed, maar veel meer dan dat hoef ik ook niet te doen.

We gaan eten in de crew tent, nasi vandaag, de bami van gisteren was bij Hans niet helemaal goed gevallen wat natuurlijk weer voor de nodige grappen en lachmomentjes zorgde, de nasi viel beter. De wedstrijd België-Brazilië werd gelinkt naar het grote scherm bij het hoofdpodium, maar omdat er geen geluid bij was zijn we in kamp Brabant blijven zitten om het op klein scherm te kijken. De wedstrijd zelf heb ik niet gezien, maar de 3 supporters aan de andere kant van de tafel zorgden voor een uitermate  vermakelijk uitzicht. Deze avond kwam ook nog de delegatie gemeente, brandweer voor de inspectie en toen Erik kwam vragen of ze ons kamp mochten gebruiken om te vergaderen, en of wij dan ff weg wilden gaan beloofde dat niet veel goeds.

We zijn bij de crewtent aangeschoven bij het kampvuur. Hoe langer het duurde hoe meer er een soort graf sfeer kwam overhangen, het leek erop dat we de volgende dag zouden kunnen gaan inpakken, dat het hele feest niet door zou gaan. Uiteindelijk kwam Erik met het verlossende bericht, er moest wel nog e.e.a. in orde gebracht worden maar als we er met z’n allen om een uur of 9 morgenochtend even tegenaan vlammen dan zou het goed komen.

De volgende ochtend volop bedrijvigheid, er moest een tank voor de toiletten ingegraven,

nog wat haringen aangestampt, zand tegen pallets om struikelgevaar te verminderen, en nog wat dingen. We stonden klaar om bij te springen maar dat bleek niet nodig dus zijn we het op de weg maar in orde gaan brengen. Natuurlijk ook weer de gebruikelijke ongein zoals Patrick roepen voor de koffie terwijl hij net Kevin met het bakje omhoog gezet heeft zodat die door Tim gered moet worden. De zwembadjes moeten we van Jeroen toch ook maar even leeg laten lopen, voor dat ze er met de hercontrole alsnog een probleem van maken. Tegen de tijd dat Jimmy en Mark arriveren is de grond op die plek alweer opgedroogd en zetten zij er hun tent op. We mogen gebruik maken van de faciliteiten in Tommies huis, douchen en nood stroom voor als de aggregaat uit is, en ik begreep van Hans dat Patrick geen woord gelogen heeft met zijn beschrijving van de doucheruimte, die meteen ook een slachtoffer heeft gemaakt, Stefan heeft geprobeerd een plankje van de muur te koppen wat hem een flinke jaap in z’n voorhoofd bezorgd; waar is de EHBO als je ze nodig hebt.

Half 12 hercontrole en gelukkig, groen licht / witte rook, het kan doorgaan. Blijkbaar hadden ze bij de gemeente een nieuwe kersverse beroeps zeikerd ingehuurd voor de controle, wij hebben hem Obi gedoopt.  
.

Inmiddels zijn ook Ad, Peter en Miranda gearriveerd dus ons clubje is compleet. Om 14:00 u gaat het terrein open en om 14:30 u begint de muziek. Vanaf dan gaat de dag altijd extra snel is mijn ervaring. Stefan heeft geregeld dat Patrick of Kevin hem even in het bakje omhoog zet voor wat foto’s van bovenaf, ik mag ook mee, maar de eerste ronde heb ik niet eens door dat Stefan even weg is. Ik probeer later of ik Patrick of Kevin ergens kan vinden, maar tevergeefs. Later hoor ik dat Kevin rond die tijd in het koeienpak heeft rondgelopen.
.

Hans moet halfweg de dag even weg dus toen heb ik nog een tijdje lekker in de volle zon op het parkeerterrein gestaan. Er zijn enorm veel mensen met de fiets vandaag, we plaatsen

een verzoek voor extra hekken om fietsen tegen te kunnen zetten en nog een minuut nadat die geplaatst zijn staat het alweer vol. Nadat het eerst aanzetje nieuwe rij auto’s is gemaakt besluiten we het parkeergebeuren los te laten, er vallen inmiddels gaten en het is duidelijk hoe er geparkeerd dient te worden,
vanaf nu komt het vanzelf wel goed. Ik ga alsnog met Stefan in het bakkie om foto’s te maken, maar het is Tim die het bestuurd dus ik moet nog even een woordje wisselen met Pat en Kev. Het licht is nu wel fantastisch, en het terrein van bovenaf is het een heel leuk gezicht. Ook nog even wat plaatjes met m’n telefoon, maar terug thuis blijken die van m’n oude compactje toch nog altijd beter te zijn.

De grote uitloop verloopt weer even chaotisch als anders, fietsers die niet meer recht kunnen blijven, er is zelfs iemand gewoon de greppel in gewandeld, gelukkig geen ernstige brokken, enkel een stel wat zich morgen gaat afvragen wat ze gedaan hebben. 

Ik bedenk me nu dat ik niet weet hoe het met de 45km wagen die in de greppel geparkeerd was is afgelopen… Natuurlijk wil iedereen die met het pendelbusje mee moet voorop staan, er moet blijkbaar midden op straat afscheid genomen of gewoon staan buurten met fiets en al.

En daar bovenop staat de politie net voorbij de afzetting en doet niks, behalve dan wat flauwekullen met de omroepinstallatie van de auto. De vraag van een meisje voor een lift wordt luid en duidelijk door de straat afgedaan met “NEE, JE KRIJGT GEEN LIFT …. WE ZIJN GEEN TAXI” gevolgd door alle dierengeluiden die de agenten op hun telefoon hebben. Het was grappig geweest als ze dan ook nog een beetje hun werk hadden gedaan en die zatte schup op z’n brommer zonder licht hadden aangesproken, maar daar gingen ze vandaag niks aan doen kreeg Stefan doodleuk te horen. Uiteindelijk toch terrein leeg, bijna alle auto’s en fietsen weg en het gros van de gasten op weg naar huis dus dan mogen wij aan de borrel.

Ieder neemt wat mee terug naar kamp Brabant, porto’s af, hesjes uit en op naar de crew tent voor de afterparty. Het kampvuur is weer opgestart, lekker want het koelt flink af. De raket ijsje worden dan ook afgeslagen maar even daarna zit Kevin toch met een doos peren ijsjes opgescheept. Het wordt een tijdje heen en weer gegooid om dan weer bij Kevin te landen. Ik krijg nog een navliegende ijsko tegen m’n hoofd, best hard zo’n peren ijsje. Het wordt al snel te warm bij het vuur dus ik schuif de tent in, maar daar koelt het weer te snel af, ik pendel dus om de zoveel tijd van vuur naar tent en omgekeerd. Jimmy komt met de vette snacks rond, en na nog een keer van vuur naar tent te verhuizen kom ik tot de ontdekking dat Ad, Peter en Miranda al richting bed vertrokken zijn. Bart en Erik zitten op hun praatstoel en er worden weer verbeterpunten voor de volgende editie bedacht, dit keer grootse plannen voor de pendelbus, welke ik hier niet durf neer te pennen (er lezen kinderen mee)

Eigenlijk best heel vroeg gaan we slapen en dit keer wordt ik niet de hele nacht wakker gehouden door een Jimmy of wie dan ook, verrassend! Roland had al aangegeven niet te gaan slepen met een koe dit jaar, en toch stond de volgende morgen de koe op tafel. Jimmy had Mark gestrikt dit keer, maar die liet al meteen weten dat dat ook meteen de laatste keer was. Ik heb Jimmy bedankt voor het niet verstoren van m’n nachtrust, Roland voor het niet hoeven sjouwen met een koe en Stefan voor het laten staan van zijn fiets: Goh Jimmy, ze bedanken je allemaal voor het niet liggen kutten.

Ontbijtje met eieren en spek, koffie en dan de boel opruimen en richting huis. Puntje voor volgend jaar: mummy slaapzak mee ookal lijkt het warm zat!
.

 

Meer zoom

Nu heb ik me dus wat meer zoom aangeschaft, maar dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Eerst even testen op de mussen en mezen en dan voor de eerste echte test naar het Hageven.

Geprobeerd op statief en ook uit de losse hand. Dat laatste is leuk voor de snelle actie, maar het is heel lastig om het scherptepunt precies goed te krijgen, ik dacht dat ik wat aardige plaatjes geknipt had, maar bij de fotobespreking op de club werd ik toch nog even op de kleine puntjes gewezen.

Terug naar het Hageven en nu het statief er aan laten hangen, klaar voor het shot!
Kom ik bij de gemeentevijver ligt heel de familie zwaan te slapen bijna tegen de wand van de kijkhut. tsja, dan heb ik dus weer te veel zoom! Andere lens er maar weer op en eerst maar eens die bolletjes wol op de foto zetten. De zwanen zijn duidelijk gewend aan het gegeven vogelkijkhut want mijn gestommel en gerommel maakt geen indruk, mijn hand door de sleuf om wat grasstengel uit m'n beeld te plukken is echter wel reden om even wakker te worden en naar me te blazen. Oke, duidelijk, handjes binnenboord houden!

Na een tijdje bij de zwanen ga ik dan toch maar op pad met m'n dikke zoomlens. Dit keer een stuk minder vogels actief, het waait te veel denk ik. Heb wel het spechtennest gelokaliseerd, dus daar opgesteld en dan maar wachten. De ouders maken kabaal in de bomen maar komen niet naar het nest, het nest maakt wel lawaai, en even later steekt het jong z'n kopje naar buiten. En dan duurt het werkelijk waar nog heel lang voor eindelijk dat voermomentje daar is,en dan gaat het zo snel dat ik hem niet goed scherp heb. Maar wel heel mooie plaatjes van een verschrikkelijk hongerig jong. 

Op de terugweg kom ik dus in de file achter de familie zwaan. Ik heb onderhand wel trek in koffie dus ik probeer even of ik heel misschien zou mogen passeren, maar als ik te dichtbij kom begint ma (of pa) tegen me te blazen dus ik wacht maar even rustig af. Gelukkig zijn ze klaar met veren poetsen en heel het gezinnetje wandelt over het midden van het pad terug richting de gemeentevijver. 

Dan kan ik eindelijk in snelwandeltempo richting de koffie.

Op Aalscholver jacht in de Sahara

Als je niet hier uit de buurt komt snap je natuurlijk niks van deze titel dus ik zal het maar even uitleggen.
Uiteraard ben ik niet even op een ochtend naar de Sahara in Afrika gereden, maar de Sahara in Lommel. Dit is een zandverstuivingsgebied ontstaan door zandwinning en de uitwaseming van de vroegere zinkfabriek van Lommel. Het gebied is omringd door naaldbossen die na de 2e wereldoorlog zijn geplant om verdere verzanding te voorkomen. Klinkt niet echt als een natuurgebied als je dit leest, toch is het tegendeel waar. 
De zandput is inmiddels veranderd in een prachtig groot meer met veel watervogels waaronder een koppel aalscholvers. 

Dat het om een koppel ging kwam ik later pas achter (een week later zelfs) toen madam haar koppie om de hoek stak terwijl monsieur parmantig op zijn uitkijkpunt op de boot zat.
Ik was eigenlijk gewoon van plan om wat landschapsfoto's te gaan maken en de uitkijktoren te beklimmen voor een overzichtje. Volledig niet voorbereid op iets moeten inzoomen dus. 
En dan zit daar die aalscholver.

Dus na wat foto's gemaakt te hebben van het landschap en de toren te hebben beklommen terug naar huis en de volgende ochtend gewapend met 300mm telelens weer op pad. Wat denk je ... niemand thuis! Dus m'n lens maar gericht op de andere watervogels en zonder aalscholver weer naar huis.

De volgende zondagochtend opnieuw geprobeerd, nu vastbesloten om een aalscholver te vangen, op camera dan. En nu had ik prijs en na een paar plaatjes van monsieur ontdekte ik madam aan de zijkant van de boot. Ik heb veel plaatjes geschoten, heel rolletje vol zeg maar en toen thuis het resultaat bekijken. Conclusie: 300mm is toch nog wat te weinig zoom voor veertjes details, en m'n camera geeft erg veel ruis waar ik me zo langzaam ook behoorlijk aan begin te storen, maar ondanks dat zijn het toch best aardige plaatjes geworden al zeg ik het zelf. 

 

Armenië & Georgië 2017

Eindelijk heb ik m'n foto's van mijn reis naar Armenië en Georgië doorgeploegd, uitgezocht en al dan niet bewerkt. Ieder jaar weer kom ik na de vakantie met zo'n berg foto's thuis dat ik daarna nog enkele maanden nodig heb om ze allemaal toonbaar voor het grote publiek te maken. Wat daar wel leuk aan is is dat je telkens je ermee bezig bent je de vakantie herbeleefd. En nu zijn de foto's dan wel 'klaar', nu moet het fotoalbum nog gemaakt met de reisbeschrijving enz. dus we blijven voorlopig nog even nagenieten.
Ik zal de reisbeschrijving kort proberen te houden want ik heb een (vind ik) leuke collectie foto's uitgezocht om hiet te laten zien. Wie meer wil zien zal toch echt een keer op visite moeten komen.
Deze reis begon niet al te soepel met een fikse vertraging al op Schiphol waardoor we de aansluitende vlucht misten. Geluk bij een ongeluk was dat de aansluiting in Wenen waardoor we een volledige dag daar konden rondzwerven. In plaats van de geplande citytour Yerevan werd het dus een citytour Wenen (wat erg!) We hadden onze vertraging zo goed mogelijk overal doorgegeven maar blijkbaar had onze gids toch voor niks op ons staan wachten omdat het niet doorgegeven was. De dagen daarna heeft ze heel hard haar best gedaan om ons toch de hoogtepunten van Yerevan te laten zien.

Het mooiste gebouw van Yerevan

O ja, beknopt hda ik gezegd he
dag 3 Ehmiadzin & Zvartnotz en Matenadaran het museum van manuscripten welke wel echt te veel was voor na een korte nacht en een lange dag. 

Amberd

dag 4 een mooie hike naar Amberd &daarna Byurakan voor lunch met zang en dans en als toetje het genocide monument, mama Armenia en de beelden tuin van de Cascade waar we met een stel zijn blijven hangen voor het diner

Cascade

dag 5 een hike via de symfonie der stenen, een basalt formatie in een kloof, naar de tempel van Garni, dit romeinse bouwwerk is niet direct wat je hier verwacht aan te treffen. Daarna Geghard klooster

Symfonie der stenen

Garni

dag 6 Eindelijk zicht op de berg Ararat, alle andere dagen gehuld in mist maar nu met zicht op het klooster van Khor Virap in vol ornaat aanwezig. Vervolgens wijn proeven in Areni en ten slotte een bezoek aan het klooster Noravank, waar de smalle trap naar de kapel op de verdieping voor hilarische momenten zorgde.

Khor Virap en Ararat

Noravank

Dag 7 Goris, de grotstad Khndzoresk, verlaten half in de berg gebouwd stadje & Tatevklooster. Tatev is te bereiken via een lange kabelbaan over de kloof waar je prachtige uitzichten zou moeten hebben, helaas hadden wij weeral mist (Dju toch!)
Dag 8 Karahunji, het Stonehenge van Armenië de Jermuk waterval

Karahunji

Dag 9 wilde geiten spotten en daarna naar het Sevanmeer, hier hadden we een hotel wat een en al Sovjet sfeer ademde

Een en al Sovjet gezelligheid (!)

Dag 10 Een mooie wandeling door een gebied wat ook wel 'klein Zwitserland' word genoemd bij het plaatsje Diljian

Klein Zwitserland

Dag 11 Nog even een kloostertje of 2 en dan naar Georgië, het klooster van Akhtala is een extraatje, stond niet op het schema, en ik vraag me nog altijd af waarom niet, dit is een van de mooiste van Armenië 

Akhtala

Dag 12 via Mtskheta en Gori naar Gudauri 
Dag 13 Kazbegi en een hike naar het Trinity kerkje op 2170 m
hoogte, als het niet mistig was geweest was ik waarschijnlijk niet aan de hike begonnen, eenmaal terug trok de mist wat op en kon je het vanaf het dorp in de verte zien liggen (waaaat zijn we daar heen gelopen???) En om de zomervakantie compleet te maken: Sneeuw

Kazbegi

Dag 15 Sighnaghi, wellicht het meest pittoreske dorpje van Georgië

Sighnaghi

Dag 16 / 17 Tbilisi, leuke stad om in rond te zwerven, kleine straatjes, de sulfaat baden, kerken moderne bouw, vanalles en daar bovenop troffen wij het dat er een groot feest gaande was (Tbilisidag of zoiets)

Freedom bridge; Tbilisi

Old town Tbilisi

De terugreis verliep zonder bijzonderheden en nu nog altijd bezig om vergoeding van Austrian Airlines los te krijgen voor de vertraging

Nog een prachtig vergezicht om af te sluiten