Heideplaatjes

Een paar weken geleden bedacht ik me op weg naar huis van mijn werk dat het misschien wel eens leuk was om de heide van de Malpie vast te leggen. Ik had al verschillende Posbank plaatjes langs zien komen op internet maar dat is me te ver uit de buurt. De Malpie is niet zo ver van mij vandaan en ik kom er langs als ik van mijn werk af kom. Als er dan ook nog een mooi bloeiend polletje heide in de berm staat dan brengt je dat al snel op een idee. Dus thuis even eten en dan terug de auto in en op naar de (niet zo heel erg) grote stille heide. Op het kleine parkeerplaatsje staan 2 auto’s waarvan 1 op het punt staat te vertrekken, lekker rustig op de hei dus. Eerst moet je een stukje door het bos om vervolgens op een open vlakte uit te komen. Hier staat de heide weelderig te bloeien.

Niet heel stil trouwens met al die bijen en hommels die er rond zoemen. Aangezien ik niet zo heel vaak op de Malpie kom ga ik eerst maar een stuk lopen om te kijken waar ik de mooiste plaatjes zou kunnen knippen. De zon is al flink aan het zakken, het gouden uurtje, mooi warm licht, maar ik moet niet te lang treuzelen anders is het mooie voorbij, als de zon achter de bomen zakt is het gedaan. Er is nog een andere fotograaf aan het werk, fiets geparkeerd en op z’n knieën bij de heide.  Ik loop nog wat verder door, er komt nog een groepje joggers voorbij, ik hoor ze commentaar hebben over die rare fotografen; nee gullie!, een beetje rondjes rennen naar nergens zonder dat er een beer achter je aan zit!  Ik heb m’n plaatje gespot maar loop toch nog iets verder door, voorbij het (droog staande) ven, dan terug naar het beoogde stekkie. Als ik later terug loop is de andere fotograaf al verdwenen.

Ik knip nog wat plaatjes van het pad tussen de heide en van een bloempje wat verdwaald tussen het gras staat. Dan zakt de zon achter de bomen, en inderdaad, het mooie is er meteen vanaf. In het halfduister loop ik terug naar mijn auto die inmiddels eenzaam en alleen op de parking staat.

De Malpie plaatjes vind ik al aardig geslaagd, maar het zou nog mooier zijn met wat grondmist. Dus ik besluit op een vrijdagavond dat ik die zaterdag vroeg op ga staan om eens te kijken of ik zulke plaatjes kan schieten op de Grote heide (dat kan ik op de fiets af). Wekker op half 6 en op tijd m’n nestje in. Wordt ik om 5 uur wakker en denk: wat ga ik toch doen, veel te vroeg. Ik zet m’n wekker af en slaap verder. Maar om half 6 gaat mijn wekker gewoon af omdat ik ipv de wekker voor deze zaterdag de doordeweekse melding had uitgezet. Ach, nu ben ik toch wakker, dan ga ook maar gewoon. De grondmist was er in ieder geval, en de mooie kleuren van de zonsopkomst ook.

Na al wat weideplaatjes gemaakt te hebben twijfel ik even of ik m’n fiets aan het hek vastzet en te voet verder ga, maar ik besluit per fiets verder te gaan. Het eerste stuk gaat lekker, maar dan komt het los zand gedeelte en dan wordt het toch zwaar op een stadsfiets. Net als op de Malpie ga ik eerst een stuk voorbij de plek die ik me bedacht had om daarna terug te keren en foto’s te maken.

De mist is inmiddels wat aan het optrekken en is niet langer zo’n mooie deken maar meer een diffuus filter geworden. Hoog tijd om nog wat details vast te leggen. Door de dauw op de heide krijg je een heel mooi bokeh effect. Na een tijdje op m’n knieën tussen de heide rondgekropen te hebben (wel opgelet dat ik niks geplet heb hoor) spring ik weer op mijn fiets en worstel me door het losse zand naar de verharde weg en op weg naar de koffie.