Vogelbuffet 2020 is geopend

Ik heb uiteraard ook dit jaar weer een uitgebreid vogel buffet opgezet in het boompje in de voortuin. Mijn katten kunnen zo uren voor het raam genieten van katten televisie, maar ook vind ik het zelf heerlijk om vanaf de bank naar mijn gevleugelde vriendjes te kijken. Met zo veel eten ter beschikking komen ook de karaktertjes van ieder vogeltje duidelijk naar voren. Robin de Roodborst (ja ik ben al zo ver heen dat ik ze namen geef) is een jaarlijks terugkerende gast. Aangezien de kans groot is dat deze overwinteraar uit Rusland is komen vliegen had ik hem misschien beter Vladimir kunnen noemen. Ieder jaar als het buffet net geopend is (de eerste week zeg maar) probeert Robin iedereen uit ‘zijn’ boom te jagen, zonder veel succes, en na een tijdje geeft ie het op. Maar ze moeten niet proberen op dezelfde tak te landen, dat gaat echt te ver! 

Pim, een van de Pims (de pimpelmeesjes) is altijd heel enthousiast en wil alles proeven dus hopt van het ene netje met vetbol naar het andere en door naar het volgende lekkers. 

Koolmezen zitten er in ieder geval 2, de grootste noem ik Ko en is een beetje een boerenpummel, hakt agressief in de vetbollen en bij de voersilo gooit ie eerst aan de kant wat ie niet zo lekker vind. De andere is wat meer timide en erg klein voor z’n soort, ik moet altijd goed kijken op het het koolmeesje of toch een van de Pims is.

Dan is er ook nog Ma merel, die komt maar heel af en toe eens kijken wat er onder de boom geknoeid is. Pa merel doet af en toe een poging om iets uit de vetbol te peuteren. Elk voorjaar zit er wel een Pa merel mooi te fluiten in de buurt, maar tot nu toe kan niemand tippen aan ‘het hinnikend paard’ wat jaren mijn lente ochtenden opfleurde met een heel uitgebreid repertoire. Ik vrees dat hij slachtoffer is geworden van het virus wat toen heerste, of misschien ook wel gewoon ouderdom. Het jaar daarna zat er een jonkie die wel 3 hele liedjes kende, het jaar daarna een met iets uitgebreider repertoire, lijkt me stug dat het dezelfde is want in 1 jaar van 3 naar 10 songs lijkt me wat veel. Welke Pa merel nu juist aan het buffet komt is nu dus even niet helemaal duidelijk.

Het hinnikend paard is te horen op 3:55, 

heb de opname niet geknipt want ook de andere deuntjes zijn zo mooi!

Tot slot  is er dan nog de familie mus. Als die komen eten is het een kleine invasie, ze zijn altijd minstens met 6 en ook daar zijn een paar typetjes die er uit springen. Zo is daar het mannetje (Jack Sparrow) wat tegen iedereen snauwt en iedereen bij ‘zijn’ vetbol wegjaagt, of tenminste dat probeert ie toch, maar er is een dame die zich niet zomaar laat wegjagen (Jacky) en uiteindelijk is het dan het mannetje dat vertrekt. Verder is er ook nog het kneusje, een dametje wat door alle anderen telkens weggejaagd wordt. Je zou er bijna medelijden mee krijgen. Gelukkig hangen er meer dingetjes in de boom dan er meestal mussen zitten dus ze krijgt haar portie toch wel

Tot zo ver de vaste gasten aan mijn vogel buffet. Er worden wel regelmatig andere vogels in mijn tuin gespot, zoals, tortel- en houtduif, zwartkopje, vink, groene specht, blauwe reiger en sinds kort het ijsvogeltje maar die komen niet aan het buffet. Vis wordt trouwens enkel in de achtertuin geserveerd, zelf vangen en zorgen dat ik je niet zie.

 

Springstaartjes

Ik zal je eerlijk zeggen ik had er nog nooit van gehoord tot ik ze op Facebook tegenkwam in een fotografie groep. Sindsdien zie ik ze overal verschijnen, op 500px in de nieuwsbrief van Natuurfotografie en jawel in mijn eigen tuin. 

Even kort, wat zijn springstaartjes? Latijnse naam Collembola. Beestje in de klasse van zespotigen. Vreemd genoeg behoren ze niet tot de insecten. Het zijn compostmakers en ze variëren van 1 tot 6 mm grootte. Hun Nederlandse naam danken ze aan de gevorkte staart die onder de buik gevouwen zit en waarmee ze in geval van nood weg kunnen springen.  

In mijn tuin tref ik de bolvormige variant aan. Ze zitten verstopt aan de onderkant van enigszins vochtige bladeren en zo gauw ik ze in de zon zet beginnen ze te wandelen om een beschut plekje te zoeken. 

Mijn camera met 100mm macro lens en de volledige set tussenringen klaargezet op statief, afstandsbediening aangeprikt en dan bladeren verzamelen waar ze op zitten. Op zich niet heel moeilijk te vinden alleen is veel blad te droog en daar houden ze niet van. 

Ik heb er een aantal gevonden, mee naar mijn opstelling, blad omdraaien, richten scherpstellen, een foto of 3 a 4 knippen er ze hebben zich alweer verstopt. Volgend blad, en zo verder. Door het kleine scherpstelgebied zijn ze zo uit je beeld gewandeld.

Behalve de springstaartjes trof ik ook nog rupsen en slakjes aan op de onderkanten van bladeren, en zelfs een heel mooi schimmeltje wat ik toch even vast moest leggen

Herfst bij de waterval van Bayehon

In 2017 zijn we met de fotoclub herfstfoto's gaan maken in Vallee de la Hoëgne , en toen al had ik me bedacht om in die omgeving nog eens terug te gaan voor herfstfoto's. Nu had ik gezien dat er daar in de buurt nog een waterval te vinden is en deze herfst besloot ik daar eens een kijkje te gaan nemen.

De routeplanner ingesteld op Longfaye en toch ook maar Promenade de la Hoëgne ingeladen voor het geval het bij Longfaye een beetje tegen zou vallen en in alle vroegte op weg. Volgens de verschillende wandelroute websites zou ik best bij Moulin du Bayehon parkeren en van daaruit de wandeling naar de waterval starten. Ik had op google maps al gezien dat er aan het begin van het pad niet veel plek is om te parkeren dus op naar de molen dan maar. Daar aangekomen staat er een bord op de ingang van de parking met Fermé en een wegsleep dreigement. Dat gaat hem dus niet worden, keren, terug het pad naar de doorgaande weg, oversteken en kijken hoe ik mijn auto best weg kan zetten langs het bospad en het riviertje. Er staan wat dranghekken om een verzakking af te schermen dus daar parkeer ik maar wat ruim voor zodat ik altijd nog wat naar achter kan als anderen strak voor me parkeren. En niet te strak langs de kant want die verzakking was ooit ook zo'n randje. Ik vind dat ik netjes geparkeerd ben dus spullen uit de auto en op weg. 

 

De waterval is zo'n 1,5 km lopen maar het pad volgt het riviertje dus op weg ernaartoe al verschillende leuke plekjes gevonden. Het pad steekt verschillende keren het water over en er zijn verschillende stroomversnellingen die al een stop voor een plaatje waard zijn. Ik heb mijn laarzen in de auto laten liggen omdat ik niet wist hoe ver en lastig lopen het allemaal zou zijn.  Voor Hoëgne weet ik dat ik ze al meteen aan kan trekken, maar hier geen idee. Volgende keer misschien toch wel aan doen zodat ik in de rivier kan gaan staan. Ik ga er niet voor terug want via stenen en bruggetjes krijg ik m'n plaatjes voor vandaag wel geknipt. 

De herfstkleuren zijn prachtig, en het streepje zon helpt goed mee. Bij de waterval staat een man met een drone beelden te maken. Als hij klaar is heb ik de waterval voor mezelf alleen dus na wat foto's van bovenaf, het steile paadje naar beneden en daar op m'n gemak proberen met compositie en langere en nog langere sluitertijden. Inmiddels ben ik niet meer de enige hier dus ik klauter weer naar boven en vervolg het pad. 

Volgens de wandelroute zou nu een stuk bos volgen waarna je via het veengebied en het dorp weer terug bij het startpunt zou komen. Omdat ik speciaal voor herfstplaatjes kom laat ik het veen gebied voor wat het is (beter om hiervoor nog eens in het voorjaar terug te komen). Het bos neem ik uiteraard wel nog even mee. De oude eikenboom en een heel oude den. Langzaam veranderd het bos van gemengd naar naaldbos. Hier kan ik het niet laten om paddenstoelen te fotograferen. Er groeien hier koraalzwammetjes en heel veel vliegenzwammen.

Daarna draai ik terug, het is inmiddels een stuk drukker geworden, joggers, gezinnetjes met jengelende kinderen (de volle 12 km is ook wat veelgevraagd voor grut van ong. 4 jaar oud lijkt me) en helaas komen er ook mountainbikers op het pad. Ik weet niet of dat laatste überhaupt de bedoeling is, makkelijk is het in ieder geval zeker niet voor ze met de trappetjes en bruggetjes. 

Bij de waterval staat nu een heuse mensenmassa (wel op 1,5m coronaproof afstand van elkaar). Ik ben blij dat ik vroeg gegaan ben. Ook op het pad terug richting startpunt kom ik verschillende andere wandelaars tegen. Waar mijn auto eerst in z'n uppie stond staat het nu vol,. Voor mijn auto staan er nog een stel en ook aan de andere kant van het pad staan er een stel. Ik ben blij dat ik hem in wegrij richting weggezet heb want keren zou nu een uitdaging zijn. Ook langs de doorgaande weg stonden auto's geparkeerd aan beide zijden, tot op de brug zelfs. Ik vroeg me al af waar al die mensen hun auto gelaten hadden, nu weet ik het: overal waar plek is ongeveer.

De route naar Promenade de la Hoëgne laat ik maar voor wat het is, ik heb nu wel weer even bos genoeg gezien. Op naar huis om de foto's te bewerken.

 

 

Wildpark Gangelt: Een Covid-19 Safari

 In het kader van geen safari – toch safari heb ik ook nog een dagje dierentuin gedaan deze vakantie. Niet zo maar een dierentuin, maar een wildpark met Europees wild, Wildpark Gangelt in Duitsland. Hier hebben ze verschillende soorten herten, eland, steenbok, gems, maar ook beer, wolf en lynx. Het weer was niet zo mooi als ze voorspelt hadden, maar goed dat ik een paraplu meegenomen had want die was af en toe nodig. 

De vaste voertijden en de vogelshow kwamen door Covid-19 te vervallen, jammer voor de dieren die zich niet makkelijk laten zien, de boommarter, vos en lynx heb ik dan ook niet gezien, de wasberen kwamen net een kijkje nemen of dat golfkarretje misschien hun eten kwam brengen dus daar had ik geluk. De beren blijken net zo geïnteresseerd in bezoekers als de bezoekers in hen en de wilde kat kan het allemaal gewoon niks schelen (net zoals de huiskat eigenlijk), als dat mensvolk wil kijken dan doen ze maar. 

Ik heb het rondje 2x gelopen en veel foto’s gemaakt. Bij de roofvogels stond wel voertijd 15:00 op de klok en dat was het bijna dus ik ben maar even in de buurt blijven rondhangen. Goed idee want om 15:00 werd er dus wel even met een aantal vogels gevlogen waaronder oehoe Charlie, eigenlijk wel logisch want er moet getraind blijven worden. Ik denk dat ik dit park nog wel een paar keer meer ga bezoeken, het is maar een uurtje rijden, niet duur en fotografisch interessant, oordeel zelf maar met volgende plaatjes

 

 

 

Abbaye de Villers

Van de Abdij van Villers heb ik al wat foto’s langs zien komen dus besloot ik maar eens zelf een kijkje te gaan nemen. Gelegen ongeveer halfweg tussen Brussel en Charleroi ongeveer anderhalf uur rijden vanaf thuis. Vanwege Covid-19 werd op de website geadviseerd om je kaartje online te bestellen (€9,-) dus na wat klikken op het internet was dat geregeld en kon ik op pad. Uiteraard tref ik het weer dat er werkzaamheden gaande zijn aan de abdij, ik lijk daar een abonnement op te hebben. Er wordt een nieuwe oversteek over de weg naar het bezoekerscentrum bij de watermolen gemaakt dus daar staat een kraan en stijgers en doeken.

Ik zal eerst even kort vertellen wat ik te weten ben gekomen over de abdij: In 1197 wordt gestart met de bouw van de abdij waar ongeveer 400 monniken komen te wonen. Tijdens de Franse Revolutie moeten de monniken vluchten. De Abdij wordt vernield en geplunderd in 1794 en daarna verkocht aan een handelaar in bouwmaterialen die haar steen voor steen afbreekt, gelukkig niet alles maar de Abdij vervalt langzaam tot ruïne. De spoorlijn Ottignies-Charleroi wordt aangelegd in 1854 en brengt de eerste toeristen naar de Abdij, het spoor wordt wel dwars over het terrein aangelegd. In 1893 komt het terrein in bezit van de staat en begint de eerste poging tot restauratie. In 1972 worden de ruïnes geklasseerd als historisch monument en historische site en in 2014 worden de ruïnes opengesteld voor het publiek. 

Ik had dus gedacht een uurtje of 2 daar rond te lopen en foto’s te maken en het dan wel weer gezien te hebben maar ik heb er zeker 4 uur rondgelopen. Er zijn verschillende plaatsen waar je de heuvel op kunt voor een uitzicht over het terrein, bij de kapel van OLV van Scherpenheuvel of bij de kapel van st Bernardus. De Abdijkerk is wel de meest indrukwekkende ruïne, maar ook het gastenverblijf en de kelders zijn interessant. In de monnikenrefter lopen geiten en ganzen. Er was een fototentoonstelling verspreid over het terrein en er liep een schoolklas rond die opdrachten moesten doen dus het was wel lastig om de verlaten sfeer in mijn foto’s te krijgen. Helaas was het café/restaurant gesloten, dan maar een blikje cola gekocht in de abdij winkel en maar gewoon thuis eten.