vrijdag 25 september 2020

Geen safari, toch safari (-achtig)

Mijn safari vakantie naar Tanzania is maar even op de lange baan gezet vanwege Covid-19, iets anders boeken kreeg ik ook steeds minder zin in naarmate mijn verlof dichterbij kwam en vanalles terug op rood begon te springen. Rundumhause is het dus geworden en daar is gelukkig zat te beleven. Nu halfweg mijn verlofperiode en ik kan al wat dingen afstrepen:

Te beginnen met Park de Hoge Kempen, het eerste nationaal park van Vlaanderen, meer dan 12000 ha bos en heide dus maar even een keuze maken wat ik ga bekijken en waar eerst heen. Hoofdpoort is Connecterra dus daar maar gestart met een klim naar de top van de grote terril, dat is eigenlijk de puinberg van de mijn die hier tot 1987 actief was, maar nu een mooie begroeide heuvel. Van daar af heb je een prachtig uitzicht over het nationaal park en de omgeving Maasmechelen. Alleen erg jammer dat ze nu net aan de voet van de andere terrils een bungalowpark uit de grond aan het stampen zijn, tot zo ver de illusie van wildernis. De 2 lange wandelingen naar de andere terrils zijn vanwege de bouwwerkzaamheden onderbroken en de alternatieve route neemt een heel stuk dezelfde weg heen en terug dus daar pas ik voor. De weg terug naar het startpunt vind ik nogal saai, wat ook al niet helpt met mijn indruk van Connecterra. Mijn mening: als je niet voor een uitzicht over de omgeving gaat snel voorbij rijden!

Dan naar de Mechelse heide, daar ook geen al te grote route gelopen vanwege de tijd, ik was pas 's-middags vertrokken. De korte route geeft een leuk idee en in rolstoel toegankelijk wat ik wel als een pluspuntje wil aanmerken. Ik ben wel van deze route afgeweken en doorgelopen tot aan de zandput. Dat is dan weer het minpuntje, een werkende zandput in een natuurgebied, op z'n minst jammer te noemen. Voor de bloeiende heide is het eigenlijk alweer te laat in het seizoen, er is nog paars, maar een maandje vroeger had het waarschijnlijk veel mooier geweest.

Bij wat ik tot nu toe van het Nationaal park heb gezien valt me toch wat tegen, er ligt een aanvraag tot erkenning als werelderfgoed, maar ik zou bijna naar UNESCO willen bellen en zeggen: doe het niet

Maar goed dat ik op de heenweg ook nog even de openbare Urbexsite Insane Cemetery heb meegepakt, niet genoeg voor een aparte uitstap, maar zeker een indrukwekkende locatie. De begraafplaats is tegenwoordig onderdeel van een natuurbegraafplaats en de oude bomen die in het verleden een spookachtig uiterlijk zorgden zijn inmiddels gekapt en er is een rijtje nieuwe bomen aangeplant, de oude graven zijn nagenoeg ongemoeid gelaten. Voor wie de site wil bezoeken, de poort aan de weg is gesloten maar er loopt en pad vanuit het bos naar de ingang tussen de wachthuisjes, en hier is het hek niet afgesloten. Geen beren of popjes op de kruizen vandaag maar er ligt wel een oude verweerde beer op een van de graven. Van veel graven is de naam niet meer te lezen wat nog bijdraagt aan de treurige sfeer die hier heerst. De begraafplaats behoorde tot het nabij gelegen psychiatrisch ziekenhuis, van 1921 tot 1981 werden hier patiënten begraven die geen banden meer hadden met familie, totaal liggen hier 1750 uitsluitend mannelijke patiënten. 


Terwijl mijn auto in de garage was voor zijn jaarlijkse heb ik m'n fiets uitgevouwen voor een tochtje langs het kanaal. Bij de blauwe kei op het terras gezeten bij Dikke Lowie, geen tosties of zoiets te krijgen, verbeter puntje misschien ... nog een stukje richting Mol gefietst en toen terug. Ik was net richting de zonnepanelen van Kristalpark aan het fietsen toen ik het belletje kreeg: auto is klaar

 

Tot zo ver weinig safari, maar een tripje naar de Luysen komt in de buurt, vogel safari zeg maar. Op een namiddag eens gaan kijken hoe de vogelhutten daar gelegen zijn (en of ze open zijn met heel het Covid gebeuren) bij een van de hutten spot ik een ijsvogel dus besluit de volgende ochtend maar eens met de tele-toeter terug te komen. Na een prachtige zonsopkomst ook de ijsvogel een paar keer vast kunnen leggen, foto's zijn nog niet helemaal zoals ik het wil, maar ik weet nu waar dat ie zit dus ga zeker nog een poging wagen.


En om toch nog wat meer safari gevoel te krijgen ben ik ook maar eens een kijkje gaan nemen in het Weerterbos, het is de tijd van de hertenbronst en in een deel van het Weerterbos wonen Edelherten. Stichting het Limburgs Landschap geeft excursies waarbij je de uitkijktoren op kunt welke in Corona-tijd gesloten is voor het 'gewone' publiek, er zijn nog maar voor 2 datums kaarten te krijgen en dat zijn natuurlijk niet de dagen dat ik wil gaan dus dan maar zonder wildtoren. Het is ook dichtbij genoeg om volgend jaar nog eens te doen als de toren weer gewoon open is. De kudde loopt dicht langs de bosrand, erg ver weg dus, en meer naar rechts staat een vrijgezel ook aan de bosrand. Het burlen is wel erg mooi om te horen, galmt heerlijk door het bos. Bij het hek aan de toren staan wat serieuze natuurfotografen, kan geen groet of lachje vanaf: kom op zeg gasten je staat herten van achter een hek te fotograferen, niet heel veel anders dan dierentuin. Waarschijnlijk had ik geen vrienden gemaakt als ik dat hardop had gezegd. Als de kudde verder uit zicht verdwijnt hou ik het voor gezien, de mensen van de excursie hebben de toren ook al even geleden verlaten. Op de terugweg nog even geprobeerd wat burlen op de nemen met m'n telefoon (beter in het echt gaan horen) Nog even een praatje gemaakt met de jager, ze zijn vanwege varkenspest zwijnen aan het afschieten en de populatie reeën is ook te groot aan het worden alleen is het te druk met wandelaars en honden in het bos om zijn werk goed te kunnen doen. Daarna vlug terug naar de auto, het wordt al donker en ik moet nog zo'n 2km tot ik bij de parking ben. Ik heb wel gezien dat ik een volgende keer gewoon door kan rijden tot het bospad bij de toren, daar stonden verschillende auto's. Of ik neem dan de route vanaf Daatjeshoeve, dan loop je blijkbaar (zei de jager) een stuk aan de andere kant van de afrastering. Ik zie wel!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten