Hageven in de sneeuw

Gisterochtend begon het weer te sneeuwen en helaas ook weer van die natte plaksneeuw. Ik heb het even afgewacht, en heb toen het gestopt was met sneeuwen heb ik toch maar m'n wandelschoenen aangetrokken en ben de hei op gegaan.
Ik was niet de eerste op het pad, maar er waren me nog niet al te veel mensen voorgegaan. Ik had me goed ingepakt, een muts tot over m'n oren en m'n wanten in m'n tas voor het geval. Maar eigenlijk was het helemaal niet zo koud als dat de sneeuw doet denken.
Ik had wel nog een beetje op wat zon gehoopt, maar die liet zich niet al te veel zien. 
Terwijl ik op de paarse route inhaakte merkte ik al dat de sneeuw al aan het weg dooien was, de druppelgeluiden in het slootje en af en toe een druppel in m'n nek. Misschien dan toch niet zo erg dat de zon het liet afweten.
Op het bordje 'gevoelig plekje' zat nog een mooie sneeuwplakkaat, maar na het maken van de foto was er geen mogelijkheid meer voor een plaatje vanuit andere hoek, net na het knippen schoof het hele gebeuren eraf.
De sporen in de sneeuw van mens met hond werden doorkruist door de sporen van een kudde runderen welke ik later ook nog in levende lijve trof. Net als de andere keren dat ik ze tegengekomen ben werd het een soort stare-down, en na een tijdje heb ik het maar opgegeven om nog een foto van hen in andere positie te kunnen nemen, zij hebben gewonnen dit keer, ik ben afgedropen.

Toen ik bijna rond was kwam ik ook meer mensen tegen, gezinnetjes met kinderen op de slee. Waar aan het begin van de route er nog maar een spoor in de sneeuw was, was het pad nu platgelopen. Ik liep wel bijna m'n afslag groene route voorbij, het ziet er in de winter ineens heel anders uit, en ik was afgeleid door de hitsige meerkoetjes (wordt het dan toch lente?) 
Terug thuis zag ik dat ik toch 3 uur op pad ben geweest. Om mezelf te verwennen heb ik hete chocolademelk gemaakt, vond ik wel een passend einde van zo'n winter wandeling
.