Waterjuffer jacht

Gewapend met m’n 100mm macro lens trok ik naar het Hageven ‘op jacht’ naar waterjuffers. Goed vroeg in de hoop ze te kunnen aantreffen met nog wat dauw op de vleugels, dan zijn ze wat zwaarder en minder snel geneigd op te stijgen. Maar helaas, niet veel dauw om te beginnen en ook niet veel succes met het lokaliseren van de beestjes. Waar ik van andere jaren weet dat ze er zitten, leek er deze dag niemand thuis, en op een andere locatie trof ik er slechts 1. Die ene heeft me m’n sportmomentje wel bezorgd. De beestjes hebben zo een aantal favoriete stekjes waar ze telkens terug komen, da’s leuk, maar deze had er 3 en tussen deze drie stekjes ben ik dus ongeveer een uur achter dat beest aan heen en weer aan het rennen geweest. Telkens proberen nog iets dichterbij te komen en hem dan verjagen en bij het volgende stekkie weer proberen.

Weidebeekjuffer (man)

Na deze verwoede pogingen met matig resultaat besloot ik maar eens te spieken in de exif informatie van andere juffer fotografen om tot de conclusie te komen dat de mooiste plaatjes geschoten waren met 200-300 en zelfs 400mm. Tuurlijk, dan hoef je minder dichtbij te komen dus minder kans dat je ze verjaagd

Dus nog een mooie ochtend geprikt en dit keer met m’n 300mm lens op pad. Ook dit keer geen dauw, maar wel meer juffers om uit te kiezen. Nu ik er wat verder van af kan blijven lukt het me iets beter, maar dan ook maar iets. Blijkbaar ben ik toch te lomp in m’n bewegingen want het lukt me nog steeds ze telkens te verjagen, maar dit keer heb ik toch wel wat  meer leuke plaatjes van de Weidebeekjuffers. 

Weidebeekjuffer (vrouw)

Thuis bij de vijver is het me ook nog gelukt om de Azuurwaterjuffer en Vuurjuffers vast te leggen. Ga ik helemaal (alle 1km) de hei op terwijl er thuis vanalles rond de vijver vliegt. Vorige week ook nog de Bloedrode heidelibel in eigen tuin vast kunnen leggen

Azuurwaterjuffer

Afgelopen zondag toch nog maar een rondje hei gedaan, dit keer ging ik voor de mistige zonsopkomst, dat is ook matig gelukt en wat baal ik dan als ik de ochtend daarna naar m’n werk rij en de meest prachtige kleuren in de lucht zie verschijnen, maar daar hebben we het maar niet over. Mistige ochtend op de hei betekend wel dauw maar aangezien ik eigenlijk wel weer even een beetje klaar ben met juffers had ik dit keer m’n 100mm weer meegenomen om bloempjes en grasjes met dauw vast te leggen. De spinnenwebben met druppels zijn een heerlijk geduldig onderwerp en ik zie ook al allerlei fotobewerkingstrucjes die ik er mee zou kunnen uithalen.

Vuurjuffers

Op de weg terug kom ik langs het stekkie van de juffers en kan het toch niet laten om nog even te kijken. Ik tref er een beekwaterjuffer mannetje met dauwdruppels op het lijfje, maar dit weerhoudt hem er niet van om gewoon weer zo’n spelletje krijgertje te starten. Het is me gelukt om hem vast teleggen, maar nu ben ik echt wel even klaar met ze. Nieuwe uitdaging: vlinders met dauw … moet ik er alleen nog achter zien te komen waar die vlinders slapen, want deze ochtend heb ik er om precies te zijn 0 gezien. Tips zijn welkom!

Weidebeekjuffer (vrouw)

Bosbeekjuffer

Weidebeekjuffer (man)

Bloedrode heidelibel

Unesco world heritage site Kinderdijk

In het kader van toerist in eigen land ben ik met mijn ouders een dagje naar Kinderdijk geweest. Klopt wel niet helemaal, ik mag mezelf met recht toerist noemen. Het kwam een tijdje terug toevallig ter sprake dat hele volksstammen van over heel de wereld de molens van Kinderdijk komen bekijken en wij zijn er nog nooit geweest. En zo ontstond het idee om er een gezellig dagje uit van te maken. Niet te vroeg vertrekken want misschien kunnen we nog wat avondrood meepakken was het idee dus zo tegen 13:00 u zijn we die kant uit gereden. Veel te warme dag eigenlijk, maar voor de dagen erna waren nog hogere temperaturen voorspeld. Natuurlijk wel vergeten om zonnebrand mee te nemen. 

.

.

Ik had voor toegangskaartjes gezorgd waarmee je twee van de molens en het gemaal kunt bezoeken. Voor zaterdag en zondag is een parkeerplaats bij een bedrijf beschikbaar, gratis parkeren, alleen een klein stukje lopen. Eerst maar eens beginnen met een bak koffie en daarna naar de molens. Het gemaal laten we even voor wat het is en we gaan op weg naar de eerste museummolen (Nederwaard molen no.2)

In de molen is het knap benauwd en als terug buiten een plekje op het bankje in de schaduw vrij komt blijven we daar maar even om wat af te koelen. De molens van Kinderdijk staan sinds 1997 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het zijn totaal 19 windmolens verdeeld in een rij van acht molens aan de Nederwaard (dit zijn de ronde stenen molens), een rij van acht rietgedekte achtkanters aan de Overwaard, met daarnaast een wipmolen; de Blokweerse molen die de polder Blokweer bemaalt en in de polder Nieuw-Lekkerland twee rietgedekte achtkantige molens (met dank aan Wikipedia)

Nu ik toch aanvullende info aan het verzamelen ben heb ik meteen ook de verklaring voor de rieten wieg gevonden, dit hoort bij een van de verhalen over het tot stand komen van de naam Kinderdijk: dit verhaal gaat terug naar 1421 tijdens de grote St. Elisabethsvloed. Toen de ergste storm geluwd was ging men de dijk op om te kijken, wat er te redden viel en zag men in de verte een wiegje aan komen drijven. Men had geen hoop dat daarin nog iets levends zou zijn, maar toen het dichterbij kwam zag men toch beweging. Toen het nog dichterbij was gekomen zag men dat een kat het wiegje in evenwicht probeerde te houden door heen en weer te springen zodat er geen water in het wiegje kon komen. Toen het wiegje uiteindelijk vlak bij de dijk was, viste men het op.

Weer wat op temperatuur gekomen wandelen we verder tussen de rijen molens door tot aan de bocht. Daar blijkt dat we voor de molen Blokweer een pad eerder hadden moeten inslaan. Voorbij de bocht staan nog een aantal molens en deze staan in een perfect rijtje wat een mooi plaatje oplevert dus het ‘te ver’ lopen is niet zo erg. Terug over het bruggetje op naar de molen Blokweer, dit is de andere molen die te bezoeken is. Dit is een heel ander type molen, hier geen trapjes omhoog maar een gelijkvloers appartementje. Het is vandaag windstil dus geen van de molens draait, en de beheerder van deze molen verteld ook dat ie geprobeerd heeft hem aan de praat te krijgen maar het wilde echt niet vandaag. Er bleek nog een baby in te liggen, die rustig en droog sliep. De oorspronkelijke naam van het dorp is Elshout en er zijn meerdere verhalen over hoe het Kinderdijk is geworden, maar deze is wel het bekendste en het leukste.
 .

We hebben nog een tijdje zitten kletsen met het vrouwtje wat het winkeltje runt, zij vertelde ons dat koningin Wilhelmina de redder van Kinderdijk is geweest, als zij niet ingegrepen had waren de molens hier zoals op vele plaatsen afgebroken in het kader van de vooruitgang van de techniek. Hierna lopen we langzaam terug richting het gemaal, maar we zijn te laat om het nog te bezoeken, dus we gaan iets zoeken om te eten. Net om de hoek van het restaurant/kioskje van de site ligt Grand Cafe Buena Vista, dit lijkt meer op een goed eettentje, en dat bleek ook helemaal waar. We hebben allemaal het aspergemenu genomen, en dat was heerlijk! Na het eten hebben we besloten dat het waarschijnlijk toch geen mooi avondrood zou worden dus we gaan er niet op wachten. Nog wel even een overzichtsfoto gemaakt van de molens in het zachte licht en toen terug huiswaarts. Ik kom nog wel eens terug als de kans op mooi avondrood wat groter is.

.

Willems Wondere (W)Eiland 2017

Op donderdagmiddag kreeg ik de eerste foto door van het mooi opgezette kamp Brabant op het festivalterrein in Hooglanderveen en vrijdagmiddag ben ik het maar eens van dicht bij gaan bekijken. Ik moest even kijken welk veld ik precies moest hebben want vanwege de broedende ooievaar is het ook dit jaar niet het gebruikelijke weiland maar het is ook een ander weiland dan vorig jaar. Het blijkt nu het veld tegenover dat van vorig jaar te zijn, aan de Palestinaweg Oost. 

Voor het parkeren van auto’s en fietsen is net als vorig jaar een veld aan de Palestinaweg beschikbaar. Kamp Brabant is opgezet rechts naast de ingang, mooi in een hoek. Ik had van tevoren  nog even gevraagd of de slaapzaal weer opgezet zou worden of dat ik m’n tentje mee moest nemen, want nu Ad en Peter hun wwwerkzaamheden wat aan het afbouwen zijn was het even de vraag hoeveel van het hele circus mee zou komen, maar gewoon als anders, enkel de terrasverwarming is in Budel gebleven. Ik schuif m’n bedje tussen die van Hans en Stefan in.

Na nog wat helpen bij wat kleine klusje, water van de aanhanger naar de container sjouwen en wat worteldoek vastzetten worden we door Jacky geroepen om te komen eten in de catering tent. Daarna in het kamp eens lekker bijkletsen en bekijken hoe de koe naar z’n plek op de stijger wordt getild met de Manitou, hoe de waterval bij de ingang vorm krijgt, maar vooral veel bijkletsen met de andere vrijwilligers. Erik is zo vriendelijk om me muziek technisch

even een samenvatting van de vorige avond te geven ofwel “alle 40 fout” met als topper de Russische polka (!) Een tijdje later worden we geroepen want Willem (DE Willem) en zijn vriendin zijn voor iedereen Japanse pannenkoekjes aan het bakken. Dus aanschuiven in de cateringtent en aan de Japanse hapjes en zoutjes. Helaas heeft Erik weer als eerste z’n telefoon aangemeld op de geluidsbox maar dit keer houdt hij het op de top 40 van rond 1980. Er wordt geprobeerd om de box over te nemen, maar helaas lukt dat niet. Uiteindelijk belanden we toch weer met een biertje op het terras in Brabant.

De volgende ochtend beginnen we met een ontbijtje van worst en eieren met spek. De stroom wil niet helemaal meewerken, iets met de aggregaat. Tussen de storingen door lukt het toch om het ontbijt af te maken en meerdere potten koffie te zetten. Buurman Tommy komt ook een bakkie halen. We mogen in zijn bijgebouwtje douchen en hadden er zelfs mogen slapen als we dat hadden gewild.  

De laatste hand aan het afsluiten van het terrein en tegen 12:00 uur gaan we onze post voor aan de straat inrichten. Borden zetten, nog wat hekken, pylonen, mobiele verkeersdrempels en een bankje om te zitten. 

Die mobiele verkeersdrempels zijn wel ideaal hoor! Hier wordt beter voor geremd dan voor borden alleen. Inmiddels zijn Ad, Peter en Miranda ook gearriveerd, Ad en Peter slapen in een hotel (hun dames gaan vandaag lekker winkelen) en Miranda schuift aan in de slaapzaal.  

Langzaamaan komt het festival gebeuren op gang. Eerst hebben we nog een beetje van dat miezer weer, daarna droog maar bewolkt, maar in de loop van de dag komt zelfs de zon er door en ik ben blij dat ik van Stefan wat factor 50 kon gebruiken want met mijn factor 20 was ik waarschijnlijk toch nog hopeloos verbrand. Jimmy en Sandra komen met nog twee mensen de bar crew versterken en voor Carl en Myrthe hebben we een VIP parkeerplaats. Het pendelbusje rijdt ook vandaag weer tussen station Amersfoort-Vathorst en het festivalterrein, in eerste instantie rijd Ab alleen want Miranda is wat later maar daarna volgt het gebruikelijke gekibbel over wie er mag rijden. 

De tijd, vliegt zo gezellig met muziek op de achtergrond en zo nu en dan een bezoeker die blijft staan voor een praatje. We hebben eet bonnen gekregen maar helaas is tegen de tijd dat ik kan gaan eten de warme hap voor de vrijwilligers op. Jacky zit er best wel mee maar een krabbeltje op het bonnetje dat we bij de snackkar iets mogen bestellen vind ik ook prima, natuurlijk wel even proberen om daar de andijviestamppot met gehaktbal te bestellen, niet gelukt, het is frietje met een kroket geworden.

Na het eten nog even een rondje over het veld voor ik weer terug naar mijn post aan de straat ga.

Mooie zonsondergang vandaag! De grote uitstroom blijft vandaag uit, het terrein loopt mondjesmaat leeg en als er dan uiteindelijk echt geveegd wordt valt het mee wat er nog af komt. Een valpartij om bij schrijven in het boek van legendarische valpartijen: iemand presteert het om  met zijn fiets om de pylon te vallen. Hulpeloos spartelend lag ie in de berm terwijl wij eerst een lachbui moesten proberen te onderdrukken (niet gelukt trouwens) voor iemand te hulp schoot.

Nog even de borden, drempels en pylonen van de straat halen en dan de tent in, nu zijn wij aan de beurt. Als van ouds bier, chips en snacks van de frituur (gebakken door Carl en Myrthe) maar ook saté van de BBQ en vreemde Japanse drankjes; grote fles sake en een pruimen schnaps/likeur. Jimmy en

Roland zijn alweer aan het bedenken wat ze vandaag in onze tent parkeren, maar als ik daar aan kom is Sandra ze al voor. Er staan al palmbomen, het bord met huisregels binnen en er ligt een krokodil in Rolands bed. Met wat hulp kan ze ook nog een koe van de container halen en erbij schuiven, en als wat later de jongens met de grote koeienkop op een kruiwagen aankomen gaat het van: Ahhhh en staat al een koe. Ik probeer een beetje op tijd te gaan slapen, maar dat lukt niet erg met zo’n vervelend kereltje op het terras wat telkens vanalles tegen je roept en Hans komt toestoppen met een banner en mij komt versieren met slingers. Uiteindelijk beland ik dan toch weer op het terras. In de tent van Sandra is inmiddels ook een koe naar binnen geschoven en er zijn een houten bank en tafel bij gekomen op het terras.

Uiteindelijk lukt het me dan toch nog om een paar uurtjes te slapen.

De volgende ochtend geen stroom, dus geen koffie en geen eieren met spek, volgende keer gooi ik toch maar dat camping gasstelletje in m’n auto! Dan maar langzaam opruimen. In de tent van Jimmy en Sandra (en die andere 2) is nog geen leven te bekennen. De palmbomen en andere versiersels verhuizen net zo makkelijk van onze slaapzaal naar bij hun voor de deur. Dan roept ineens iemand;

waar is Stefans fiets eigenlijk gebleven? Nu weet ik wat in vannacht nog hoorde! Stefans fiets is naar bovenop de stijger verhuisd. Patrick en de manitou maar even geregeld om hem daar weer af te halen. Als buurman Tommie hoort dat er geen koffie is draait ie om, om even later terug te komen voor de kan, hij heeft een hele pot koffie voor ons gezet, Held van de dag! We gaan maar langzaam inpakken, Ad en Peter komen Miranda weer oppikken en ik haal m’n auto maar wat dichterbij om vlug in te laaien en hem dan aan de straat te parkeren waar hij niemand in de weg staat. Dan de tenten afbreken, en als alles enkel nog aangesnoerd hoeft te worden op de aanhanger zeg ik gedag en ga richting huis, WWW’17 ook weer geslaagd!

Ooit het land van Ooit

Vorige maand bedacht ik me dat ik als ik toch naar Rotterdam moet om mijn ouders op te halen van het vliegveld ik net zo goed meteen even een kijkje kan gaan nemen bij wat vroeger het Land van Ooit was, slechts een omweggetje van een minuut of 10.

 

.

 

.

Het park heet tegenwoordig Poort van Heusden en van het Land van Ooit is niet veel meer over. Het roze kasteel staat er nog, dit is dan ook een echt kasteel (originele naam D'Oultremont) wat in zijn Land van Ooit tijd een lik roze verf heeft opgelopen. Ik heb begrepen dat de roze kleur wel binnekort gaat verdwijnen, een van de eisen van de herinrichting van het park. Verder herinneren de betoverde soldaten van Napoleon aan het Ooit tijdperk hoewel hier de tand des tijds serieus heeft toegeslagen, verder hier en daar een lap beton of asfalt, wat verdwaald ogende blauwe lantaarnpalen en een ruïne van een gefabriceerde kasteel ruïne. 

 .

Ik had niet zo veel tijd om het hele park grondig te bekijken en heb dus waarschijnlijk nog wel een en ander over het hoofd gezien, maar aangezien een van de leden van de fotoclub hier nog een uitje naartoe wil organiseren hoop ik dat dan goed te maken.

Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met de soldaten in de vijver.

Even de achtergrond: ‘De strijd bij Waterloo’, een fontein met surrealistische beelden van soldaten in uniformen van Napoleon die langzaam het water in verdwijnen. Het verhaal hierachter vertelt dat toen Napoleon met zijn leger door Het Land van Ooit wilde trekken de soldaten werden betoverd en veranderden in standbeelden.

De fontein is al enige tijd buiten werking en het riet neemt langzaam de vijver over wat het geheel dan weer reuze interessant maakt voor fotografen. Ideaal onderwerp om eens helemaal los te gaan met HDR fotografie. Voor het sinistere effect heb ik eigenlijk wat te mooi weer, maar ‘gelukkig’ treft me ook nog even een hoosbui. Met de stormcover over de camera en de regenhoes over de cameratas laat ik me natregenen, maar niet te lang. 

M’n tijd is om, terug naar de auto en op naar Rotterdam. Dat werd echter een heel ander verhaal, met vertraging, vlucht geannuleerd en uiteindelijk mijn ouders een dag later op een heel ander vliegveld ophalen, maar daar gaan we het niet meer over hebben.

Preventorium Dolhain

Een algemeen bekend Urbex geheim is het Preventorium Dolhain 

Even wat informatie:

Het preventorium werd begin jaren 50 gebouwd in de Art Deco stijl en was een ziekenhuis om kinderen en jong volwassenen te verplegen met een beginnende of vermoedelijke tuberculose besmetting. De bouw werd voltooid in 1955, maar het 150 bedden tellende preventorium had maar een kort bestaan, door de vooruitgang in de geneeskunde en de nagenoeg uitroeiing van TBC  werd het begin jaren 80 weer gesloten omdat het niet langer rendabel was het operationeel te houden.
.

Met een klein groepje (4p.) van de fotoclub (de rest gaat op een andere datum) vertrokken we richting Limbourg, precies 1 auto vol. Het is toch zo’n dik uur rijden dus vertrek om 8:15. Bij de site parkeert onze chauffeur de auto netjes achter de bushalte zodanig dat het eventuele overige verkeer er nog aan beide zijden langs kan, de toegangsweg wordt namelijk ook gebruikt door de naastgelegen boerderijen, en verder doorrijden tot bij het pand is niet toegestaan (!) Nadat er nog wat schoenenwissels plaats hebben gehad gaan we te voet verder naar het pand.
Onze eerste opstelplaats is voor het cliché plaatje van deze site, de oude brandweer auto. Ik bedoel dit niet denigrerend, maar iedereen die hier komt maakt dit plaatje, soms wat meer ingezoomd soms wat meer uitgezoomd maar toch. 

Daarna lopen we nog gezamenlijk naar de ingang, ik hoor Victor nog zeggen tijdens de vergadering ‘nee hoor, de deur is los’. Dat klopt, de deur is los, en zelfs weg. En al was de deur op slot, er zijn zo weinig ramen over op de begane grond dat we toch wel binnengeraakt waren. 
Hierna waaieren we ieder voor zich uit doorheen het gebouw, ik begin op de eerste verdieping. 
Van de originele functie van het gebouw is niet veel meer te zien, de lokale jeugd heeft het gebouw in gebruik genomen als jeugdhonk en er zijn verschillende graffiti kunstenaar bezig geweest, wandtegeltjes zijn van de wanden gesloopt of hebben een hip kleurtje gekregen. In een van de gangen staat een bankstel en her en der zijn tafels gebouwd met autobanden en pallets. 

Ik ga door tot in de dakopbouw maar ik ben duidelijk niet de eerste die tot hier komt, je moet een stuk over het dak om er te komen maar eenmaal daar zie ik het overschot van een feestje met friet met mayo. 
Daarna besluit ik maar eens te gaan kijken in het trappenhuis waar je van bij de brandweerauto op kijkt. Hier kom ik een van onze groep tegen die hetzelfde idee had dus ik ga eerst maar even een ander deel bekijken, de gangen naar beneden. Daar kom ik de volgende tegen, en even later zijn we weer met de hele groep compleet. 

Dat duurt maar even want we willen elkaar niet voor de lens lopen. Ik kan m’n plaatjes in het trappenhuis knippen en neem nog een kijkje in/voorbij het donkere deel. Ik heb tenslotte niet voor niets een lampje in m’n tas zitten. Niet veel bijzonders hier, het donkere deel is blijkbaar ook voor de jeugd te donker 
Ik maak nog wat foto's aan de buitenkant en ook nog een paar van de brandweerauto want nu is het licht toch net weer iets anders.
Niet lang daarna komt de rest ook uit het gebouw tevoorschijn en gaan we terug richting Overpelt

Eerste mooie lentedag op het Hageven

Op de eerste echte mooie lentedag heb ik besloten om maar weer eens een kijkje te gaan nemen bij het Hageven en langs de Dommel

 
Normale tijd voor door de weeks op, ofwel idioot vroeg voor een zaterdag en tegen 7:00 u cameratas om en op het fietsje naar Bij bezoekerscentrum de Wulp. Daar fiets geparkeerd en er stond waarachtig al 1 hele auto. Er hangt nog een beetje nevel, maar de zon is al op dus het zal niet lang meer koud zijn. Op het eerste deel van mijn route staan rietpalmen die schitteren van de dauw in het vroege zonlicht. Ik probeer het vast te leggen maar dat blijkt toch lastiger dan gedacht, het statief moet precies goed staan om de schittering te kunnen vastleggen en de minste beweging schudt de dauw van de pluim. Na een aantal pogingen geef ik het op en ga verder richting de gemeente vijver. Bij de vogel kijkhut probeer ik (zoals altijd) voorzichtig ongezien naar binnen te glippen, maar het eendenspul heeft me al snel gezien en gaat er van tussen (ook zoals altijd). Ik ga maar gewoon verder want ik heb geen zin om te gaan zitten wachten tot de vogels de kust veilig wanen en weer dichter bij de hut komen.

Langs de Dommel is nog niet veel te beleven, wat bomen met katjes en het fluiten van de vogels, maar dat was het dan wel. Wel wat mooie plaatjes kunnen maken van de zonnestralen door het struikgewas heen.

Het uitkijkje waar vorige keer de trapjes bij weggehaald waren is nu geheel vernieuwd en van daaraf zie ik wel waar het zwanenkoppeltje uithangt, te ver weg voor een leuke foto.

Bij het wildhek staat op een bord de winnende foto van de fotowedstrijd van Natuurpunt (stel scherp op het Hageven), de fotograaf is de voorzitter van de fotoclub waar ik lid van ben. Van de runderen geen spoor vandaag.

Het vlonder pad aan de andere kant van de brug over de Dommel is helemaal vrij gemaakt,

dat is ook wel eens anders geweest en als het riet opnieuw uitschiet is het binnen de kortste keren weer een oerwoud. Ik loop tot aan de grenspaal en draai dan terug om vervolgens af te zwaaien op zoek naar mosjes en ander klein spul.

De mossen hebben het in ieder geval wel al helemaal lente, ze staan volop in bloei. Ik heb verschillende soorten gevonden en geprobeerd vast te leggen, met wisselend resultaat. 

Ruig haarmos is de lastigste, de zaadhulsjes zijn heel fijn en staan kort op elkaar waardoor het lastig is scherp te stellen op meer dan 1 steeltje. Bekermos en de Heidelucifer zijn ietsjes makkelijker maar het komt er in het kort op neer dat ik gewoon weer een hele tijd op m’n knieën op de hei rondgekropen heb, gelukkig zijn de andere wandelaars niet vroeg vandaag.

Op de terugweg kom ik er achter dat er bij de Dommel  ook nog een klein Maria kapelletje staat, nu ze dat gedeelte gemaaid hebben is het ineens tevoorschijn gekomen.

Bezoekerscentrum de Wulp is geopend als ik tegen 10 uur daar aankom, dat is anders nooit maar vandaag is er plantenverkoop van het Natuurhulpcentrum (= dieren opvang en rehabilitatie). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een kopje koffie te drinken op de boomstam aan de parking zijde (Het terras ligt nog in de schaduw). Op de boomstam zit een hagedisje te zonnen, maar die vind het prima dat ik er naast kom zitten. Na de koffie ga ik eens horen wat die plantenverkoop van dat natuurhulpcentrum nu precies inhoudt. Je had dus wel vantevoren moeten bestellen en vandaag kon het dan onder andere hier bij de Wulp afgehaald worden. Het Natuurhulpcentrum ligt in Opglabbeek en vangt wilde dieren op, verzorgt ze en zet ze indien mogelijk weer uit, goed doel dus

http://www.natuurhulpcentrum.be/

Daarna terug op m’n fietsje om thuis nog wat in de tuin te klussen, want dat komt met lente ook weer.